ԱՌԱՆՁՆՈՒԹԻՒՆ

Ա. ՍԵՆԵԱԿՆԵՐ
 
ոչ           չեն ճնշեր պատերը
կը խորտակուին շառաչով
ասդին անդին կը քշուին
հովին հեծած ագռաւներուն
բազկերակի դոփիւնին եւ
քունքերու թոմ-թոմներուն
կշռոյթով
 
եւ իրենց հետ կը տանին
պատին գամուած նկարներ
գամերէն արիւնելով
գիրքերուն էջերը տաք
գրադարանին յօրանջը
պատուհաններուն սարսափահար
նայուածքը
 
Բ. ԲԱՐԵԿԱՄՆԵՐ
 
նամակներս կորսուեցան
cyber space անհունին մէջ մոլորած
 
շաղակրատանք հեռաձայնէն
լսող չկար
լռութիւն կար
լուռ կ’արտասուէր
 
նամակները յիշատակի պէս պահելու
երբեմն նաեւ՝ կարդալու
 
բայց անհունին ալիքները
այդ ալ տարին
աւլելով
 
Գ. ԱՄԷՆ ՕՐ
 
օրերը իրենց անունը փոխեցին
դարձան
ամէնօր
 
Դ. ՍԷՐ
 
սէրը կար      բայց դուն
չկայիր
 
այդպէս է որ դուն
եւ բացակայութիւնը
սէր դարձաք
 
կատարեալ է շրջանակը
հիմա
 
Ե. ՅՈՒՇ
 
յուշեր արեան մէջ
չգիտակցուած      չիմացուած      չապրուած
եւ արիւնող
 
եւ նորերը        անվերջ նորերը
հողը թաց        ցեխոտ
նոր-յուշը անձրեւի պէս ամառնային
անհասկնալի   անտեղի         խարազանող
 
մեղք     մեղքեր     թողութիւն
ո՞ր կաթիլը որո՛ւ համար
իսկ նորերը
շունչ տալու նոր-յուշին
որ չմեռնի խեղդամահ
ինքն իր մէջ
կային հէքեաթները. կար կարուչկարը եւ կային երեք խնձորները, հիմա
արդէն փայլքը կորսնցուցած ու կռնծած բազմաթիւ անկումներէն. բայց
կային խնձորները եւ անկումը կար:
վերջացա՛ն
 
մնաց անապատը իր աւելցող աւազներով
 
հէքեաթը անբառ
յիշեց անապատը
 
բայց անապատը չյիշեց զինք
ինք որ մղձաւանջն էր անապատին
եւ անապատը չյիշեց զինք
 
Զ. ԳԻՇԵՐ
 
կու գայ միշտ ծածուկ անլսելի        անտես
կարծես ես «միւս» կինը ըլլայի
 
այս պարտէզը գիշերները կը ծաղկի
-ողկոյզները մութին է որ կը հասնին-
մեղր կը ծորի
 
                                       լռութիւնը կը հեւայ
գինարբուքի ձայները շա՜տ հեռու են
                                      այստեղ հողը կը դողայ
                                      այգեստաններ հրկիզուած
ամէն գիշեր
սենեակը կը խճողուի
պարոյկներով գունաւոր
                                    որոնք կու գան հեռուներէն
                                    կը հաւաքուին
օրը երկտակ հանդերձի պէս
ինքն իր վրայ կը փլչի
 
ոսկեգոյն պատասխաններ
քնքուշօրէն փայփայուած
արդէն չկան
կամ
կան
քարանձաւի խոնաւութեան
ժանգ կապած
արեւն անգամ ափսոսանքով կը յիշէ
պատուհաններէն տեսածը
 
հիմա միայն մութը արծաթ
 
ոտաբոպիկ քայլերը անարձագանգ
պատեր ծանր՝ նկարներով
անկողինը՝        պարապութեամբ
 
արծաթ վարսը դալուկ դէմքին
պարեգօտը թափանցիկ
գեղեցկութեան ուրուագիծ
գօտին՝ դարպաս տակաւին
 
բայց ոչ շշուկ ոչ ոտնաձայն
մութը միայն
հիացիկ
 
Է. ՄԱՐՄԻՆ
 
բայց մարմինն այս ա՛լ իմս չէ
այլ թափառող յուշերուն
պատին գամուած շուքերու
փսփսուքին բնօրինակ
որ տունըն այս բոյն դարձուց
 
երկու մարմին խաչաձեւ
-հէքեաթ գաղտնի-
թեւը կոտրած միս-մինակ
խաչելութեան վերածուած
 
համբոյրը որ
ժամանակը կը ջնջէր
կը շոգիանայ օրերու ապակիին
կը մնայ որ մատովս
սիրտ ծակող նետը գծեմ
 
***
 
գիշերը գալարուելով կը հոսի շուրջս
կարծես ես ժայռ ըլլայի
այս հոսանքին դէմ նետուած
սիրեցէք միմիանց                    ըսաւ արարիչը
եւ բառերը զիրար հրմշտկելով
embryo-ի ջուրերուն մէջ
եկան իրար մօտ                      համտեսեցին զիրար
լուծուեցան
բաժնուեցան
նոր զոյգեր կազմեցին
 
հիմա կ՚ըսեմ իրենց
եկէ՛ք ինծի
եկէ՛ք ու սիրեցէց զիս
embryo-ի ջուրերուն մէջ որ մարմինս է
ուր ես ա՛լ չկամ
դու էք եւ մարմինս ահա՛
 
բայց մութը կը շարունակէ հոսիլ մէջս
կարծես մարմինս ըլլար հունը
ու ես՝ ժայռը հոն նետուած …
 
Ը. ՍՅՈՅԻ[1](Ռուբուկօ Սյօ (980-1020?) ճաբոնցի բանաստեղծ:) ԳԻՇԵՐՆԵՐԸ
 
«վայելքի տնքոցներն են
երբեմն խախտող
լռութիւնը
 
խելայեղ քնքշանքի քամին
կը շոյէ
մութ կարմիր ճեղքը
խմեր ենք երանութեան գաւաթը
ու մարմինը ճապուկ
հաւաքեց իջնող եղեամը
փնտռել լեռը
որուն յեներ էր
վայելքի ակնթարթը
 
դարձեալ մինակ տոչորում
ծիծեռնակները տուն կը շտապեն
ամբողջ մարմնով կը զգամ գիշերը
 
հողը կը հառաչէ
սէրէն խենթացած
գիշերը կը խօսի ամպերուն
 
համբոյրը որ տեւեր էր
դարէ դար
ցամքեր է արդէն
 
կը մոռնամ տխրիլ»
 
Թ. ԾԱՂԿՈՒՄ
 
մորթդ՝ մագաղաթ ու սէրս՝ փետուր
կարմիրը որդան՝ ցաւը մեր միջեւ
մեզ կապող-հատող փուշերու պսակ
նարօտի փոխան
 
աղմուկներու մէջ՝ լռութինդ գգուանք
երակներէս ներս
արիւնս փոխած
արդէն ես չէի մորթդ ծաղկողը
մենութիւնս էր
բանը յաւիտեան
 
եւ հիմա միայն ծաղկած մատեանը
պտուղ քաղցրահամ
 
Ժ. APHRODITE
 
յուշիկ բաց դուռը
յուշալիճերէն ճայեր չթռչին
ջուրը չճողփայ
չլուայ յանկարծ ոտնահետքերը սէրերու գաղտնի
 
օ՜ մատղած էի
գաղտնի էր ամէն հովի փսփսուք
համբոյր էր ամէն անծանօթ խորհուրդ
եւ անծանօթ էր մարմինս ինծի
 
պէ՞տք էր որ ըլլար գիշեր եւ կամ մութ
տեսնելու սէրդ ճերմակ լուսավառ
որ գայի կենալ շեմիդ կիսաբաց
 
հիմա ափին եմ ուր դուն դեռ չկաս
լուսնաշղարշով մերկութիւնս ծածկած
սպասումով տաք
 
մատներդ նուրբ են նուրբ մորթիս վրայ
շունչդ կուրծքերուս գաղտնիք կը տաղէ
ու կը կէտադրէ կուրծքերուդ խաղով
 
հասունացումը արդէն հասուն է
 

References
1 (Ռուբուկօ Սյօ (980-1020?) ճաբոնցի բանաստեղծ:

Your email address will not be published. Required fields are marked *

յաջորդ
ԱԶԳ