Նորայր Գասպար գանատահայ արուեստագէտ մըն է, որ կը զբաղի հիմնականաբար ֆիլմարուեստով ու լուսանկարչութեամբ։ Հասակ նետած է Քուէյթ, ապա Վենետիկ, յաճախելով Մխիթարեաններու երբեմնի Մուրատ Ռափայէլեան վարժարանը, որմէ ետք նոյն քաղաքին մէջ հետեւած է լուսանկարչութեան ու ճարտարապետութեան, ապա անցած է Գանատա ու աւարտած Մոնթրէալի Գոնգորտիա համալսարանի ֆիլմարուեստի բաժանմունքը։ Կ’ապրի Վենետիկ։ Որպէս շարժանկարահան (cinematographer) աշխատակցած է բազմաթիւ գանատական ու միջազգային ֆիլմերու։ Տուած է նաեւ բազմաթիւ անձնական ցուցահանդէսներ Ստանպուլ (FotoIstanbul), Յունաստան (Thessaloniki Biennale), ինչպէս նաեւ Իտալիոյ զանազան քաղաքներուն մէջ, ներառեալ Վենետիկ, 2013-ի Պիէնալէին՝ Հայկական ուսմանց կեդրոնի (նախկին Մուրատ Ռափայէլեան վարժարան) շէնքէն ներս։
Վենետիկի մէջ կատարած առաջին այդ ցուցահանդէսը կը կոչուէր Steel-Lives/Still-Life, որուն հիմնական նիւթը կը հանդիսանար յետ խորհրդային Հայաստանի զանազան վայրերուն մէջ լքուած կամ տակաւին աշխատող սակայն մեծ մասամբ իրենց նախկին կենսունակութեան շուքին վերածուած ծանր ճարտարարուեստի գործարաններն ու անոնց գործաւորները, ինչպէս նաեւ շէնքերուն ներսիդին, լքեալ կամ կիսաւեր գոյքերն ու կառոյցները։ Ցուցահանդէսը օրին ունեցած էր մեծ թիւով այցելուներ, ու անոր հետ լոյս տեսած էր նաեւ գեղեցիկ հատոր մը։ Նորայր կ’ըսէ թէ ուշադրութիւնը գրաւած էր այդ կառոյցներուն ու զանոնք պարփակող կեանքերուն փխրուն ու անհետացման վտանգի տակ գտնուող վիճակը։ Ատիկա զինք մղած էր նկարելու։
Նիւթը ընդլայնելով Նորայր շարունակած է նաեւ եւս երկու ցուցահանդէսով՝ Loss of Relevance եւ I will talk to you about time, որոնց ընթացքին ցուցահանդէսը դարձած էր աւելի տարածական, լուսանկարներուն աւելցնելով նաեւ նիւթը ներկայացնող իրերով կազմուած տեղադրումներ։ Ժամանակն ու ժամանակավրէպը, ահա երկու երեսները նոյն կորսուող ժամանակին ու աշխարհին։ Կիսաթափանց մետաքսի խոշոր կտաւներու վրայ տպուած նկարներ, որոնք դուրս կը յորդին իրենց մակերեսներէն, կախուած մետաղեայ թափօններէ շինուած ձողերէ ու պատկերակալներէ, լքեալ սենեակներու ու տարածքներու արձագանգը բերող։ Նորայր մեզի կարծես դիւրաբեկութեան ուրուային տարողութիւնն է որ կը ցուցադրէ, ինքնին կարծես առկախեալ ժամանակի մը անչափելի լռութեան մէջ բռնուած, ինչպէս կը գրէ ցուցահանդէսը կազմակերպող Գարլօ Փոլկրոսի։ Խօսիլ ժամանակին մասին, որ սակայն միաժամանակ տեսանելի կը դարձնէ ժամանակին վրիպումը։ Մարդ, վայր, մեքենայ՝ բոլորը կը դառնան ժամանակավրէպ։ Ատիկա ինքնին մտքի վիճակ մըն է, զորս Նորայր կը փորձէ փոխանցել իր ցուցահանդէսներով։ Արդիւնքը ծայր աստիճան գեղեցիկ է ու նոյն ատեն փշաքաղ ընող, իր այլուրութեամբ անհանգստացնող։
Վերջին տարիներուն Նորայր կը նկարէ նաեւ Վենետիկը։ Իրը բնակիչներէ զուրկ համայնապատկեր մը կը պարզէ, մղոններ հեռու ծանօթ զբօսաշրջիկային պաստառներէն։ Գիշերային լոյսերու մէջ ննջող փողոցներ, կամուրջներ, տուներ։ Քաղաքը եթերային երազի մը մէջ կը թուի ինկած ըլլալ եւ մարդ ակամայ կը մղուի մտածելութէ ի՞նչ ժամանակի մէջ կը գտնուինք։ Երա՞զ է թէ իրականութիւն։ Ժամանակը հոս ալ առկախուած կը թուի։ Քաղաքը լռութեան մէջ կը նիրհէ եւ շարքը կը կոչուի Ode to Silence։ Իսկ Լակունայի շարքով սեւ ճերմակ մթնշաղի մէջ շնչող քաղաքն է, կրկին եթերային ու միշտ անժամանակ։ Նորայրի նկարներուն մէջ խորունկ սէրը շօշափելի է սիրոյ ու ջրուղիներու քաղաքին հանդէպ։ Սէր մը որ հրապուրիչ է ու միաժամանակ փոխանցիկ։
