Ա
երբեք
պիտի չապրիս
նե՛րսը
թող ամէն օր
ընթանայ խոտը խոհուն
արեւելքէն մայրամուտ
հորիզոնը փարատէ ստուերներէն հոգէառ
կանխէ՛
զայն
եթէ կրնաս
գնա՛ կամ կարողացիր
երթալ մինչեւ Ցուլը ցրւումի կամ միացի՛ր
անոր թրթռուն
սրտին
բայց երբեբ չբնակիս
ներսը
լոյսի կեդրոնին
մարմին մը կը կիզուի
անարիւն
ներսը
գուցէ ըլլաս
ամէնէն ծայրայեղօրէն
արտաքսուած
Բ
դուն որ խաւարը բառերուն
բանեցար լոյսով
Գ
ո՛չ աստուած
որուն շուրջ ըլլայինք
մոլորակնագնաց
արբանեակներ
սփռող ամէնուր միակ մեծացուսցէն
սիրտն իմ սասանեալ
եւ ձեռք իմ ձեռատ
ո՛չ ալ
ամրոց հոգիի
միգամածին մէջ մրրիկի
որ ժամանակը քայքայեց էութեամբ
հրկէզ մորենի
որուն մէջ կիզուեցանք
առանց արիւնելու
մանկունք
տէր իմ որ էին անտէր
եւ անկեալ եւ տնանկ
արկեալ ի հնոցին
հնոցի վանքին մէջ
ի գոյէ ի՜նչ անգոյութիւն արտաքոյ
արքայութիւնը լռութեան
կատարին վրայ քաքթուսի
ուր լոյսը միացաւ մոխիրին անարգ
անմատչելի լեզուին
ապօրէն
եւ լոյսէն մնաց խաւարն ի խաւարի
ամէն աղաղակ եթէ թրթռաց
անպատասխան ականջիս
աստեղային երաժշտութիւն առաջին շարժիչի
եւ հովու ոգին փչեց պարապի բացերէն
անբանութիւնը փառաւոր
անտեսանելին դարձաւ
անքաւելի անուն կորուստի
օ ինքնահերքում
անտեսանելին դարձաւ
ծէս ապորդի
եւ երեքը մէկ իր երկուքէն հատեալ
թլիփով
ինչպէս դուն ու ես
հաստեալ հատումէ կամ նզովեալ վարդապետութենէ
անպիտանի
շրջաբանող
ու բանող խորութիւնը մարմնիդ քաղցրութեան
բնակիլ միայն հոս
երկրի անմարդ ամայքին
հսկել
գացողներուն
կեցողներուն
երկի գիշերին ամէնօրհնեալ
դուրս սուգէն
ու ներումէն երանաւէտ
օ տառ վտարման
ամենակէզ
կենալ
հեստ
մնջութեամբ անվաւեր քերթուածի
Փետրուար 1994
ԾԵ. Տարի, 2016 թիւ 1-2
