Ժանգն է թափանցողը,
ապակիներով ոռոգուած անդունդ։
Վերջնական փոսն է
հմայիչը,
թափօրով մեզ հրողը։
Մի՛ կարծեր որ անթեղուած կրակը
կը պաղի ցօղով։
Անկեղծ հնազանդութիւնն է,
ողջախոհերու հաւատարիմ սնունդը,
խաչեր՝ մեկնումի խստութեան։
***
Ծագ ենք ու գիծ՝
չհասնող ուղղահայեաց
անհունին։
Ուխտս՝ լքուած տապանագիր,
քարի ընդմէջէն աճող մամուռ։
Մինչ անսպառ ձագարը կը հաւասարեցնէ մեզ,
դրօշակները կը չորցնեմ
ու արեւուն տակ կը գրեմ։
Ամբողջ ծարաւդ
կոկորդիս համրութեան մէջ
կ’ընդունի որ անզիջում էր
արեանս ուժը։
Ու հիմա որ չեմ գրկեր քեզ,
կուրացող մարմինս կը տնքայ
յագեցածի յամառութեամբ։
Երկար գիշեր է օրը։
Մերկացող կռնակիս ետին
դատարկ կը սպասէ արեւը
սաւաններու թօթուելով,
ողջ մարմինս անկողնի մէջ
կը տապլտկի,
կը խայտայ՝
ասպարէզ կարդալով տաղտուկին։
Երբ ժամերս կը լուծուին,
դաւը կ՚արիւնի,
բառերս կ՚այրին։
***
Տունը քանդել։
Խանգարել մաշկին յապաւումը
օտար ձեռքերու մէջ։
Ու կիսով ծակել որովայնը,
ծածկելով սայրերը տրոփուն։
Ու տուայտիլ,
ժայռ ու յախճապակի լքել,
խենթացնող ախտին մէջ գահավիժիլ
ու դառնալ պահարաններու մէջ կծկուող ցնցոտին։
Այն ատեն ի զուր պիտի գծէ
սահմանը որուն վրայ կը պարեմ։
ճշմարտութեամբ անզօր կուրծքեր ծծած կ՚ըլլամ,
մահուամբ անզօր կուրծքեր՝ աննկատ սենեակներու մէջ։
ԾԵ. Տարի, 2016 թիւ 4
