Պատկեր
Աշունն այն տարի
մեզ անակնկալի բերաւ.
մեր տան բարտին ճամբեզրի
շարունակեց կանաչ մնալ։
Տերեւները՝ նման սիրոյ բացիկներու,
կը սօսափէին,
եւ ճնճղուկները
իրենց գոյն-գոյն ճռուողիւնով
չէին դադրեր արեւագալը հարսներգելէ։
Սէնք ուզեցինք միաձուլուիլ
տակաւ կորսուող
այդ յամեցող աշունին հետ,
եւ զուր փնտռեցինք այն անծանօթը,
որ մեզ առնէր
այդ պատկերին մէջ գունագեղ,
բայց չգտանք …
Նկատում
Լուսաբացին
մայթէ ի մայթ եռուզեռող
թռչուններու ստուերներու
ի՜նչ անաղմուկ բազմութիւն …
Կէսօրէ ետք՝
քիչ-քիչ մեկնող
ու ետ դարձող մարդոց միջեւ
ի՜նչ լուսաւոր հանդիպում …
Երեկոյեան՝
մայրամտող արեգակի
եւ նորայայտ լուսնի միջեւ փոխանակուած
ի՜նչ սիրալիր սեւեռում …
Իսկ գիշերուան ուշ ժամերուն՝
ամայութի՜ւն ամէնուր –
ճանապարհը քեզ առանձին կ՚առաջնորդէ
չես գիտեր ուր։
Մտերմիկ Հայքու
Կը սիրէ զիս, չի սիրեր …
Ապրիմ-մեռնիմ ծաղիկը
Շիրմաքարի մը կողքին։
Մատթէոս Զարիֆեանին
Հովը անցաւ
աշնան ծաղկի ջերմութեամբ
քերթուածէդ
սիրոյ տողեր շշնջելէն
լուսամփոփիս վարդակարմիր ճաճանչին
իսկ ես արթուն
ողջ գիշերը
հովին սոյլը
կը լսէի տակաւին …
Առնչութիւն
Ծա՛ռ,
տերեւներդ
մօրս արցունքներուն նման
առատ կը թուէին,
բայց քեզ լքող
թռչուններն ի տես
տերեւ-տերեւ
կ՚արտասուես …
ԾԶ. Տարի, 2017 թիւ 4
