Տուր ինծի ձայնդ
Սուատ Մասի
որպէսզի կոկորդիս մէջ գրկեմ ոռնացող աղմուկը քաղաքին
ջնջելու յիշողութիւնը բոլոր գիշերներուն բազմադրուագ
ուր բնակեցայ իբրեւ վերջին արթուն պահակը
արցունքի ու մահուան
կախուած
մութէն
կորուստէն
լեզուիս բոլոր բառերուն
որոնք
տասնամ եակներ շարունակ
շարեցի վիզիս
մէջքիս գօտի ըրի
մատներուս մատանի
եւ քիմքիս բուրմունք
խլրտացող հոտերովը կեանքին
տուր ինծի ձայնդ
որպէս
տարածութիւնը
բոլոր բխումներուն եւ ծագումներուն
պատռուող
բացուող
դէպի քաղաքը բոլոր գոյներուն
դէպի այլադարձ գեղեցկութիւնը
մութին
սրընթաց անիւներուն
որոնց թաւալումին տակ
փողոցները կը դառնան հայելի շնչառութեան
բոլոր թափանցիկ շէնքերուն ու մարմիններուն
բոլոր անժառանգ համբոյրներուն
գոյնի ձեւի փոխադարձ հպումներուն
անբառ երկխօսութեան մտերիմ
ամենահեղ
բացուող մինչեւ անհունը
անծանօթ
անդիմակալ
երկնող
սփռուող
տարրալուծուող
ջնջուող
բոլոր հորիզոններէն
երկնքի եւ երկրի
տուր ինծի ձայնդ
Սուատ Մասի
քանդելու համրութիւնը ցամքած լեզուիս
խուժելու պատերէն ներս մարմ նիս անձայնութեան
ուր բնակեցայ անհնչելի արձագանգովը բոլոր աղէտներուն
կարօտներովը անանուն սէրերուս
մօտիկ հեռաւորութեամբը
ափերուս մէջ ծփացող հպում ներուն
քակուող ձեռքերուս բազմախօսութեամբ
եւ
համբոյրովը չգրուած քերթուածներուս
տուր ինծի
Սուատ Մասի
որպէսզի կարենամ քանդել քաղաքը կարօտներուս
թարթիչներէս կախել աւերակները օտարման
զովութեամբը տերեւախիտ անտառներու
ուր
կ՚աճի սօսափը լեզուիս հրկիզուած
կը փաթթուի ծառերուն
արմատներու ամենախոր արձակումին
հողին
որ հող չէ
այլ ծանր «աքսորը բնակելի»
լեցուն յառաջանքներով սիրոյ եւ մահուան
խելագարութեան
այլաշխարհի անձեւութեան
բազմաշերտ
տուր ինծի ձայնդ
Սուատ Մասի
որպէսզի երգեմ
կեանքը մարմնիս քաղաքին
աւլեմ՝
անապատը Տէր Զօրի
ու կտրեմ
շուքը եղեւիններուն
որոնք կը ծածկեն գերեզմանները գիւղիս
եւ հոգիները մուսալեռցի պապերուս
ԾԸ. Տարի, 2019 թիւ 2
