Հայեացքդ
միակն է, որ կը խուսափի ինձմէ,
դրժելով խոստումը՝
զիս տանելու
մանուածապատ շաւիղներէն
խոհերուս,
ուր՝ մոռացման բնակիչները կ’ապրին
ու կը լսուի մինչեւ իսկ,
հեռացող թռչունի թեւերէն,
կաթկթող երեկոն փետրաձայն:
Վերահաս մութի մատներով գծուած
դէմքեր՝ կարծես
նահանջող ժամերու պէս
կ’անհետանան,
տարիներու հեռաւորութենէն,
շուրթերուդ վրայ՝
կեռասենիներու ջերմութեամբ բառեր ձայնելու:
Ինչպէս,
ծառերու կանաչ համանուագի ընդմէջէն լսուող,
աշնան նարնջագոյն մեղեդին:
Ինչպէս,
մայթերու ծայրածաւալ ժապաւէններու վրայ,
ձայնագրուած ոտնաձայնը հեռացող կնկայ:
Ինչպէս,
կէս գիշերուան անկիսելի լռութիւնը,
երբ սիրտդ տարբեր եւ անտարբեր ժամանակներու համար
կը բաբախէ:
Լուսամփոփի մտերմութեամբ՝ ձիւնէ՜ աղջիկ,
այտերուդ տամուկ էջերուն վրայ,
հազար անգամ սեւագրուած՝
սիրոյ առաջին նախադասութեամբ քեզ կ’ոգեկոչեմ…
Ո՞վ կ’ըսէր թէ
– ծովը ծեր է.
անոր ալիքներն համրելու համար,
ես ամէն օր կը մանկանամ:
Ես՝ որ աչքերուդ կապոյտ երկինքներուն,
հրաժեշտ տուած եղանակի նման,
աշխարհն համայն թափառեցայ:
Ես՝ որ ոտնահետքեր ջնջող ճամբաներէ,
յետմիջօրէի ամայութեանց պէս անաղմուկ հեռացայ:
Արդեօք ինչո՞ւ,
աչքերուս մէջ վրիպած՝
հայեացքովդ աննկատ,
վերագտնել կը փորձեմ քեզ տակաւին,
անմայրամուտ երեկոյեան մը սեմին…
