Ես ապրեցայ օրեր գեհեն,
Տատանուելով իբրեւ նաւորդ,
Եւ մահուան չափ տխուր էի:
Գեղեցկութիւնն կը մահանար աստուածներու տաճարին մէջ,
Եւ մոմերը հրակարմիր, Աստուածամօր նկարին մօտ՝
Հառաչալիր թաց բիբերով կը տանջուէին՝
զիրար կրկնող ցաւերու պէս:
Մրմնջացող խունկերու ճշմարտութեան խորհուրդէն՝
Ճառագայթներ հազարաձեւ կ’իջնեն ափունքն Միջերկրական,
Եւ լեռները լուսաժպիտ
Կը զարդարուին ալիքներով խնկաբոյր,
ուր թախիծը կ’ըլլայ ցայգածաղիկ,
եւ լոյսը՝ գայթակղութիւն մը սրբագին…
Ո՞ւր ես դուն, եւ նայուածքդ հզօր ո՛ւր է,
Ահ, կ’ուզէի չյիշել աշտարակներդ երկնաքեր,
Ուր կը ծաղկէր երբեմնի ճաճանչագեղ ցնծութիւնը երկնի,
Ուր օրհնեալ էր ներթափանցող արարչութեան սէրը,
Եւ ճանաչումը գոյութեան՝ լուսանուէր…
Ո՞ւր ես դուն,
Եւ խղճմտանքիդ համբոյրն ո՛ւր է,
Ո՞ւր է գութը.
0՜, խիղճերու գահավիժումն այս մթին
Լոյսին խաւարումն է կարծես:
Իսկ ո՞ւր ես դուն, սէր:
Օրերս ցուրտ են՝ աշնանային մերկութեամբ…
…………………………………………………
…………………………………………………
…………………………………………………
Օ՜, եկուր… եկուր,
Բլուրները, տես,
կը բոցկլտան խոստումներով կանաչներու
Եւ համբոյրը ցայգին
անոնց ընդերքներէն
դուրս պիտի բերէ ինչպիսի՜ խոյանք,
եւ քանի՜ նիրհող աստուածներ չքնաղ,
որպէսզի մենք չձանձրանանք
Եւ տօնենք ցնծութիւնը
բագինին վրայ սա գերագոյն տուընջեան…
