Քանի շէնշող վարպետորդի սիրոյ համբոյրը կեղծեց
բեմին վրայ այս
վարձու
որպէսզի մենք
ահա այսպէս
երազենք
եւ որպէսզի քաղցրութիւնն այս
իր շոգիով խաբուսիկ
մեր մարմինները լուայ ու պարուրէ մեր լեզուն
եւ մեր վանկերը կարկամ հալին այսպէս մէկզմէկու
արեան մէջ
քանի քանի խաղարկու եկաւ անցաւ այս բեմէն
որպէսզի քեզ իր իսկութեամբ համոզէ
քանի քանի խնկարկու կ՚ակնկալէ քեզ հեռուէն
քանի հտպիտ կը խծբծէ կը ծաղրէ
մինչեւ որ դուն
այս ուշ ժամուն
գաս խելքի
քանի յոյզեր արթնցան այս արեւին շողերէն
եւ մնացին ապարդիւն
քանի լոյսեր վառեցինք խաւարին մէջ այս անյոյս
որպէսզի դուն
շունչդ բռնած
քայլ նետես
քանի խարոյկ
որպէսզի դուն որպէս մարդ
ջրհեղեղէն մազապուրծ
սարսռահար
գոյութիւնդ
ահա այսպէս
տաքցընես
քանի կուրծքեր գորովանքով փարեցան սրունքներուդ կողերուդ
քանի շրթներ աւշաբոյր բռնկեցան կարօտէն
քանի անգամ խմեցիր անէութեան ակունքէն
քանի երգեր քամեցիր ծիածանին տեսիլքէն
քանի քանի անգամներ բացէ ի բաց խաբեցիր
այս անշնորհք առօրեան
բացէ ի բաց կոխեցիր
պարապին մէջ գիշերուան
թաւալեցար գահավէժ
մերկ անտեղի անկռուան
քանի անգամ ահուդողով արթնցար եւ փառք տուիր
որ ողջ առողջ
հոս ես դեռ
քանի գառներ անգիտակ սպանդանոց տարուեցան
քանի բուներ տապալեցան դիտապաստ
եւ ընձիւղներ անհամար վրայ տուին կեանքերնին
քանի հունտեր փոշիացան անաղմուկ
որպէսզի դուն ագահութեամբ եւ անկուշտ
քու այս մարմինդ սնես
քանի կեանքեր հրեցիր դուրս այս կեանքէն
որպէսզի դուն
քու յետոյքիդ շինես տեղ
Մի երկնչիր տեսիլքէն
երբ ժամդ գայ վերջապէս
պարտատէրերդ շարուին
եւ մարմինն այս դաւադիր
ալ չկրնաս կաշառել
երբ շղթան այս կաշկանդման
յանուն սիրոյ կարօտի
քեզ ամէն օր կապկպէ
եւ չազատուիս ինքզինքէդ
գիտեմ ես ցեղ մը լկտի
որ գին դրած կը սպասէ
քու գլուխիդ աճուրդին
որ խոհերուդ խմորէն
կը յերիւրէ թթխմոր
թթխմորէն ապասեր
կը թխէ հաց մեղաւոր
ցեղ մը գիտեմ ես ծծկեր
դիակապուտ
ու վայրի
որ մեռելներ կ՚աւարէ
իր կուռքերուն որպէս կեր
որ կը հիւսէ նրբօրէն
հազար թերի առասպել
բջիջներէդ անարի
ու խոհերէդ անընտել
քեզ կը լուայ մեղքերէդ
կը զմըռսէ անօգուտ
քեզ կը մեկնէ որպէս վէպ
արիւնաւանդ եւ անգութ
կը սիրէ քեզ մոլեգին
կը հրէ քեզ դռնէ դուռ
կը գգուէ քեզ կաթոգին
կը խմէ քեզ ցմրուր
քեզ կը կրէ իր ուսին
կը հաւաստէ ամենուր
որպէս որդի ամուսին
որպէս ուստր
որպէս թոռ
կ՚աւետէ քեզ որպէս Տէր
կ՚անիծէ քեզ որպէս ծուռ
կը հռչակէ անվաւեր
քեզմով կ՚երդնու Աստծու օր
երբ ժամդ գայ վերջապէս
եւ պատարագն այս յանգի
իր խօլական աւարտին
երբ երթեւեկն այս անմիտ
անշարժ կենայ հրաշքով
եւ չլսուի ոչ մէկ ձայն
փողոցներէն այս յոգնած
եւ երկինքէն այս թափուր
ոչ մէկ աղու հանգրուան
չգրաւէ քեզ ներսէդ
ոչ մէկ արցունք խափանէ
տեսողութիւնդ անծիր
պիտի մէկէն համբառնաս
դէպի երկինքն այդ մաքուր
պիտի ընդոստ ծաւալիս
դէպի եզերքն այդ աղուոր
պիտի մէկէն քաղցրանայ
դառնապատիր առօրեան
պիտի հասնիս պարզութեան
պիտի լռես յաւիտեան
պիտի չքուի
մարմինէդ յետին սպին տենչանքի
յետին վհուկն անհետի
յիշողութեանդ բանտէն
երբ ժամդ գայ վերջապէս
պիտի մատչիս հայրութեան
պիտի ըլլաս աներկիւղ
իրաւատէր գոյութեան
երբ ժամդ գայ վերջապէս
պիտի իջնես գերեզման
ամուր սեղմած ափիդ մէջ
կալուածագիրը կեանքին
***
կոպերուդ տակ տխրութիւնն է
չկրկնուող անուրջներուն
շշունչն անոր, որ կը յառնէ
մահաքունէդ քու հնօրեայ
որ կը հպի ու նոյնհետայն
կը չքանայ ու կ՚անհետի
թողլով ետին համն այս աղու
մարմինէդ ներս այս անըզգայ
լերան ետին երկինք մը կայ
գետէն անդին երկիր մը նոր
կարօտի թեւն այս կ՚երկարի
դէպի ոստանն իր նախահօր
նախահայրերդ անհետացան
մոռցնելով յետին սպին
եկան մարդեր հիմ փորեցին
քու հողերուդ պորտին վրայ
քու ջուրերդ փոխեցին հուն
ու լեցուցին ձորերդ ամէն
վերջին մատուռն ընկղմեցաւ
որպէս անյոյզ անյայտ եղեռն
քու մարմինդ հիմա կ՚ապրի
իր դժնդակ ու նոր կեանքով
կ՚ապրի առանց նախազգալու
առանց վճիտ գիտակցութեան
անարգաւանդ ապրումն ես դուն
քու բնոյթէդ ընդմիշտ խլուած
քու խորհուրդէդ լքուած ընդմիշտ
քու էութեամբ անընտանի
ափերուդ մէջ գիծեր կան դեռ
հետքեր կեանքի խորհրդաւոր
քեզ կը կանչեն ձայներ մեծղի
քեզ կը տանջեն վէրքեր բոսոր
եւ դուն կ՚ապրիս դուն միշտ կ՚ապրիս
առանց երբեք ընկրկելու
առանց երբեք յագենալու
առանց երբեք կամենալու
կ՚ապրիս գողուն ու զոյգ կեանքով
պարտաւորուած ամէն մէկուն
ու Պետրոսէն գողցած լումադ
վճար տալով քու Պօղոսիդ
յետոյ նորէն փոխ առնելով
տասնապատիկ հատուցելով
կ՚ապրիս յաւերժ անարգ կեանքով
գրաւ դրած քու ցնցոտիդ
կոպերուդ տակ յոգնութիւնն է
քու աներազ գոյակարգիդ
քու յուշերուդ ամուլ շղթան
քու յոյսերուդ մութ փակուղին
հեռուներէն կ’անցնի ճամբան
մեծահանդէս գինարբուքին
լսողութիւնն այս խժալուր
քեզ կը ձգէ ամէն անգամ
կը հաւատաս արշալոյսին
կը կախարդէ քեզ լուսընկան
յետոյ նորէն կը կծկուիս
կը յանձնուիս մահաքունիդ
* * *
աւելի լոյս
լոյս անխնայ
թող բոցկլտայ յետ միջօրէն
ականջ տուէք իր լուռ խանդին
թող մարմինն իր հրավառի
պարպէ կայծերն իր անօթէն
ծեր երեխան խօսի կրկին
կրակ ջամբէ իր խաւարէն
հրաբխի թող կուրծքերէն
խռովակոծ վերջին հիւլէն
դուն կ՚աղերսես ելքն անհնար
տիեզերքի խորթ ակօսէն
կ՚ուզես խլել յարդն ապիկար
հրդեհի տալ դաշտն այս մթար
հարթել ճամբադ հին քաոսէն
կոտորելով չափերն օտար
հանել ոտքի ազատորդին
ու սահմաններն այրել իսպառ
դուն կը տենչաս անցնիլ անդին
որմէ անդին չկայ եզերք
գտնել մէկ նոր ուրախութիւն
գոյութեան մէջ այս տանջահար
այս մերկ ու հում ու անկերպար
իրողութիւնն ընել սկիզբ
յետոյ կանգնիլ ու միս-մինակ
ճակատ պարզել քու ոսոխիդ
դուն կը կռուիս կեանքիդ համար
դուն կը մերժես տեղահանուիլ
դուն կը կերտես քաղաք մը նոր
հողին վրայ այս կամակոր
խաղատախտակն այս քստմնի
դուն շուռ կու տաս ամէն գիշեր
գրոհ կու տաս ամէն առտու
չարքերուն դէմ այս զեղծարար
աւելի լոյս լոյս
անուղղայ
յստականայ յետ միջօրէն
խաբէութիւնն այս փարատի
ապրինք անկուշտ առանց սուտի
ու շրթներով փարինք կեանքին
գրկենք խանդով մատաղատին
որ դուրս կու գայ քու արգանդէդ
արիւնլուայ ամէն անգամ
աւելի լոյս
ու դաժան լոյս
ու աններող ու խածան լոյս
թող խանձուի յետ միջօրէն
կրակ թափի իր երկնքէն
աստեղութիւնն ըլլայ դժոխք
բայց մաքրուի վերջին հիւլէն
* * *
վերընկղմիլ խորքը տողին
քանդել պատերն այս ճենճոտ
շողեր բերել բիրտ ամպրոպէն
կիզել կողերն արիւնոտ
ինչպէ՞ս կրնայ ծնիլ խոհեր
կաւն այս յոռի անըզգամ
ո՞ր շրթներով մաքրամաքուր
մատչի խոհիդ սրբութեան
մկաններդ տեղի կու տան
ամէն աւուր ամէն ժամ
իսկ երգերդ աղիտաւոր
կը խմորուին եփ կու գան
կը լեռնանայ քու ներսերէդ
կռուի ծարաւն ամեհի
կ՚ապրիս խղճով կիսավայրի
շփոթին մէջ առտուան
ԾԷ. Տարի, 2018 թիւ 1
