ՍԵՊՏԵՄԲԵՐ

Լուսամուտս բացւում է աշխարհի բանաստեղծութեան վրայ:

Ամէն, ամէն ինչում քո ներկայութիւնն է:
Պաստառներով տան, կղմինդրների, դողէրոցք-ծառի,
Լուացքն անձրեւից փախցնող կնոջ մէջ քո ներկայութիւնն է:

Նախորդ արեւի տակ նստած էր փոքրիկ Սիմբա շունը՝
Իր հզօր թոքերով:

Հիմա երկինքը ցած է թափում իր ջրէ փռոցները:
Կաթիլը իջնում է ապակու վրայ ասուպի պէս:

Շօշափում եմ քո ջահել գոյութիւնը:
Անձրեւի պատանքից այնկողմ:

Որոտի միջով անցնում է ինքնաթիռը`
Տանելով իր՝ որոտից դողահար ձայնը:

Քո լինելու արծաթն աչքերիս մէջ:

Ես եմ տէրը աշնան,
Ես եմ տէրը:

Հնարաւո՞ր է, որ այդքան մօտ:
Ալեհաւաքները ցրում են քաղաքի վրայ քո անունը:

Քո թանկ, թանկ, այնքան թանկ անունը:

Քո անունը դաջում եմ շուրթերիս,
պարանոցիդ, բերանիդ:

Զբաղեցրու իմ՝ ջահելութիւնից ոտքն հանող գոյութիւնը:

Տրուիր ինձ:
Ներքեւ քաշիր:

Հաւաքուիր ու քաղաքի վրայ թափուող ջուր դարձիր,
Լցուիր սենեակս:

Կակաչ, բողբոջ ու խեցի,
Իմ վարագոյրն է:

Փողոցները յիշում են քո դողը:
Ափիս մէջ`
մատներով ձեռքերդ:

Անձրեւից ծագում է արեւը:

Դաշտի մէջ կորած մի զինուոր՝ ուսերին խոհանոց:
Տանում է արեւը փեռեկ-փեռեկ՝ ընկերներին հաց:

Արեւի տակ կամ ձիւների մէջ փռուած քո դաշտային սուփրան`
փոքրիկ խարոյկի ծխի տակ:

Աչքերդ վերակարգի գիշերուայ մէջ:
Հակուել են դէպի լուսինը:

Ուզում ես քեզ վերծանուած տեսնել,
Աւել բան չկայ ասելու:
Թեւաբախ իմ:

Անյատակ, անվաւեր:

Պախարակիր իմ անունը:
Մէկ է:

Յետոյ.
ուզում եմ ասել՝ մոռացիր գոյութիւնս,
բայց մի մոռացիր գոյութիւնս:

Դանդաղ, չէ, մի գնա:

Իմ զինուոր-թռչնամիս:

Քեզ եմ փաթաթում գիշերային թեւերս:

Մոլորուած չեմ:

Մնա այսպէս՝ պատերի փափկութեան մէջ, վարագոյրի անթափանց
կտորի, փչող քամու, ուռած սրտիս մէջ:

Թաց սեպտեմբեր,
Գնաց, էլ ետ չի գայ:
Աշնան մէջ գարնան հոտը:

Սպիտակ կիր, պատեր, դրօշներ:
Ու շեմին վախուորած իմ գալը:

Գորով, հպարտութիւն ու թուզ էի
Բերել:

Ծառը ներկալել է հորիզոնը տերեւներով:
Մի տխրիր, խնդրում եմ:
Քեզ մօտ եմ ուղարկում պատուհանիս ծառը:
Ես չեմ գայ:
Քանի որ այդպէս ուզեցիր:

Գոռում եմ` բարձր ու անբառ:

Ինչպէ՞ս տապալեմ սպասման օրերը:

Ի՞նչ է թաքցնում քո այս պահի տունը, ո՞ւր են հետքերդ:
Ի՞նչ ես մտածում աշխարհի մէջ գլորուող այս ժամին:

Թաց պահունակ:
Թաց տանկեր՝ զօրավարժութիւնից յետոյ:

Չեմ լսում քո լացի ձայնը:

Քո ոգուց ունեն քամու դէմ յառնող ծառերը:
Ինչո՞ւ ուրախ չես:

Անցիր այս կապոյտ ճանապարհը:
Կամար եմ կապում:

Աշնան անցող առաւօտը իջնում է շորերիդ:
Քաղաքը շնչում է աշնան թոյլ հոտը, տկար տերեւները, հողը:

Արեւի աշնանային խշտեակը տաքանում է բարձր ուսերիդ:

Մեծ կարօտով խաղաղ իրիկուններ:

Գիշերը բարդւում է լուսամուտիս՝ հին աստղ-մաստղ:
Փետուրներով սիրտ են շոյում:

Այնքան փափուկ, փափկած գոյութիւն:

Բարձս քեզ կը տամ:
Իմ նիւթական աշխարհ:

Գիշերուայ սեւ մաղ:
Հատուկենտ լոյսեր՝ հեռուներում:

Կարծում ես՝ մի սիրտ է՞լ է պէտք պարտք վերցնել:
Տեղ չմնաց:

Հիմնական ճանապարհը ու քեզ մօտ եկողը:
Քարտէզը սրտիս մէջ է:

Կարօտը՝ ինչպես աղը առագաստներին:

Մարմնիդ հրաշալի պաստառը:
Գրկելդ: Գրկիդ անկողինը:

Հրեշտակ՝ զինուորի աջ ուսին:

Կը կատարեմ կամքդ, ասա:
Մորթիր:

Գիւմրի, 2019

 

ԾԹ. տարի, թիւ 1