Մենակեաց ու լուռ սուրբի մը նման
ձեռքերդ ծալած կուրծքիդ խաչաձեւ
եւ ականջներուդ թմբուկին վրայ
թնդանօթներու գոռոցը՝ իբրեւ
ալելուիա նոր՝
կը դիտես հեռուն,
գոյներէն անդին,
ուր հսկայ շէնքեր
հին խաւաքարտէ տուփի մը նման
ապակիի խշոցին հետ
կը ճաթռտին:
Մենակեաց ու լուռ շուքի մը նման
ոտքերդ ծալած Եոկայի տեսքով
եւ մագնիսացած աչքերուդ վրայ
ապաստանարանի ժխորը՝ իբրեւ
Գողգոթա տխուր՝
կը դիտես հեռուն,
անցեալէն անդին,
ուր հաւատամքներ
հին երազներու նման վարդագոյն՝
հոգիներու շշունջին հետ
կը մերկացուին:
Մենակեաց ու լուռ երգի մը նման
փէշերդ ծալած գնչուի տեսքով
եւ ստինքներուդ պտուկին վրայ
խոնաւցած օդի ջերմութիւնն՝ իբրեւ
անախորժ տրոփ՝
կը դիտես հեռուն,
ներկայէն անդին,
ուր նոր համբոյրներ
ձմրան չծաղկող արեւու նման
մայրանալու ճամբուն վրայ
կը մահանան:
Մենակեաց ու լուռ որբի մը նման
ժպիտդ ծալած Մատոնայի պէս
եւ շրթունքներուդ կարմիրին վրայ
չբացատրուող հարցական իբրեւ՝
մանկութիւն մը ողջ՝
կը դիտես հեռուն,
ձայներէն անդին,
ուր հարազատներ,
թեւանցուկ ու մերկ ծառերու նման՝
արդարութեան խարոյկին հետ
կը մոխրանան:
Մենակեաց ու լուռ ազգի մը նման
բռունցքդ ծալած Աքիլէսի պէս
եւ մատնութեան զոհ կրունկիդ վրայ
սլաքը մահուան՝ հարուածը իբրեւ
աստուածներու նենգ՝
կը դիտես հեռուն,
դարերէն անդին,
ուր դատապարտներ
ճատրակի անշունչ քարերու նման
մատներու մութ շարժումներով
կը տապալին:
