Երթեւեկը կանգ առած է ափիդ մէջ,
երակներուդ, արիւնիդ,
մինչ աւերակ քաղաքի
յոգնութիւնը կը թանձրանայ
մատներուդ մէջ, ջիղերուդ,
կշտամբելով քեզմով քեզ:
Լճացումը կը յօրանջէ տանդ մէջ,
էութեանդ, հոգիիդ,
մինչ մոխրացած դէմքերու
մերկութիւնը կը հասուննայ
կոպերուդ տակ, աչքերուդ,
խարանելով քեզմով քեզ:
Լռութիւնը կը նահանջէ այրելով,
բառերուդ մէջ, երգերուդ,
մինչ ականուած ժամերու
գոյութիւնը կը խտանայ
յուշերուդ մէջ, յոյսերուդ,
սպաննելով քեզմով քեզ:
***
Աչքերուդ մէջ կը մխայ
անդամալոյծ
ներկայութիւնը վաղուան,
մատները ցուրտ կը դողան.
Չփշրուող
հատիկները անձրեւի
մերկ պատերը կը տաշեն.
Զոյգ մը քայլեր անծանօթ
գիշերային
խորութիւնը կ’ակօսեն,
դուռներուն քով խորտակուած.
Շան դիակ մը
աղբակոյտի դէզին մէջ
շղթային հետ կը լուծուի.
Լռութիւնը
կը քանդուի վերստին
կը դառնայ տարր անհաղորդ
Ու կը ձուլուին
սպասումները թախծոտ
էութեան մէջ հոգիի,
մինչեւ որ վաղն ըլլայ,
մինչեւ որ վաղն մեռնի:
