Օ՜, թարմութի՛ւն,
շնչուած բարձունքներին բառեղէն…
Ես՝ բառերի անդրածին, ես բառերի բնակիչ,
Ինչպէս քամին, որ ունի կապոյտ եզր ու սահման։
Ամենատեղ անձրեւներ մերթ դառնում են ինձ դրկից,
Բայց նիրհիս մէջ իսկ չունեմ արեւից զատ հարեւան։
Նայեցէ՛ք ինձ դռնից ներս, կառչած նրա բռնակին,
Տեսէ՛ք, տեսէ՛ք թէ ինչքան եռուզեռ կայ ու տողան
Ամենուրէք հեզ բառեր որպէս մրջիւն-բեռնակիր,
Ինձնից մեկնած՝ դէպի ինձ կրում են ի՛նձ միմիայն,
Գեղօրի պէս կախել եմ բարաւորիս բառ-յուռութք
Եւ թաղել եմ մաղթանքի բառ-համայիլ իմ սեմին,
Որ բժժանքի զօրութեամբ իմ երկիւղն են պարուրում:
Ես՝ աւազի մէջ որուն, սահմաններիս վերծանիչ,
Լուռ երազում եմ, ինչպէս ճամբի եզրին եղեւին,
Եւ մերթ բառեր արձակում իբրեւ կապոյտ դեղձանիկ:
***
Ես՝ աքսորեալ բառերի, ինչպէս իմ տան ու անուան,
Որ գթառատն է բոլոր անուններից կարեկից:
Դատակնիքն այս իբրեւ աստուածառաք պատուիրան
Խեցու վրայ կոպերիս փորագրել է մի փրկիչ:
Եւ օրհնում եմ, փառաւորում, բարեբանում բիւր բերան
Բառի դէմքով յայտնուող տարագրութիւն ու կսկիծ,
Ուր մերթ չուող լորի պէս մինչեւ մահս բնական
Գտնում եմ մահ տարաժամ անգամ անկեղծ մի սիւքից։
Պիտի ապրե՛մ իմ բախտի խեցեվճիռը, ինչպէս
Աթենացի զօրապետ Արիստիդեսը Արդար,
Որի խղճից խոհերն իսկ չեն կորզել հեծք ու ողբեր:
Պիտի ապրե՛մ փրկութեան փառքն այն յոյսով մակարդած,
Թէ դիպուածի մի աստուած, որպէս արմատ ու կորիզ,
Ինձ աւելի կը սուզի ընդերքի մէջ աքսորի:
