ԲԱԳԻՆ

 Հայաստանի Հանրապետութեան վաստակաւոր նկարիչ, Հայաստանի նկարիչներու միութեան անդամ՝ Արմէն Վահրամեանը ծագումով Հայաստանի Լոռի մարզի Արդուին գիւղէն է։        Աւարտած է Մարտիրոս Սարեանի անուան ուսումնարանի մանրանկարչութեան  եւ Երեւանի գեղարուեստա-թատերական հիմնարկի գծանկարչութեան բաժանմունքները։ Կ’ապրի եւ կը ստեղծագործէ Երեւանի մէջ։     Ցուցահանդէսներով հանդէս եկած է՝ Հայաստանի, Սպանիոյ, Հոլանտայի, Մալթայի, Ֆրանսայի Կարդալ աւելին

Կու գաս դժուար՝ ինչպէս նշոյլը յոյսի։

Ով իմ ցնորք ապօրինի, գիտեմ... կու գաս
խշրտալէն ժամերու զսպանակին մէջ սառած 
եւ քեզի հետ, ընծաներու մահաբեր նաւեր, 
նաւե՜ր ատելութեան, նողկանքի։ 

Խաւար անհուն։ Մահուան բոցեր վհուկակերպ։ Ապականած
աւազներուն երազաբաշխ Կարդալ աւելին

Մահը ամէն տեղ էր: 
     Հրապարակները, պողոտաները եւ փողոցները դարձած էին սարսափազդու կրկէսներ, ամայի ռազմադաշտեր, ուր մահը կը ծիծաղէր, կը քրքջար, ուր դարանակալ դահիճներ անակնկալի կը բերէին պատահական զոհերը: 
       Վարձկան նշանառուներ, դիրք բռնած բարձր տանիքներու վրայ, անմեղ անցորդներ կ'որսային: Սպաննելու առիթը երբեմն այնքա՜ն Կարդալ աւելին

Մաքուր, յստակ աչքերով, 
Ըլլալ տղա՛յ մը բարի, 
Ունենալ սէր ու գորով՝ 
Հանդէպ հանո՜ւր աշխարհի... 

Ամպերուն հետ սպիտակ, 
Որ քաղցրօրէն, տես, կ՚անցնին, 
Կեանքիդ ափէն աւերակ, 
Ըլլալ ընկե՛ր մտերիմ։ Կարդալ աւելին

Եդուարդ Պօյաճեան հայ գրականութեան մէջ մուտք գործած է բանաստեղծութեամբ: Ինքնակենսագրական համառօտ ուրուագծէ մը կը տեղեկանանք, որ գրել սկսած է շատ կանուխէն, բայց գրածները տպագրել տուած 1932էն սկսեալ: Ա՛յդ ու յաջորդ տարին իր հրատարակութեան տուած կտորները մեզի անծանօթ կը մնան: Հաւանաբար օրաթերթերու մէջ ըրած է իր սկիզբը՝ «Ազդակ»ի, «Յուսաբեր»ի, կամ «Յառաջ» մէջ, որոնց հաւաքածոները, դժբախտաբար, հեռու մնացին մեր հասողութեան սահմաններէն: Իր ստորագրութեան առաջին անգամ հանդիպած ենք Կարդալ աւելին

Տուր ճանապարհէդ
Կաթիլ մը թանաք 
Որ տուայտած օրերուս համբոյրը 
Նեղ ճակատիդ ու հողմին ցրուած մազերուդ 
Պակուցումով արարեմ: 

Զիս տար քու ափերուդ 
Ուր մեղուներդ պարս առ պարս  Կարդալ աւելին

* * *
աչքերը դէպի
կապոյտը երկինքին
ամբողջ ուժով
կը քաշէ
երկար ու հաստ պարանը
կապոյտէն կախուած
եւ ահա
թեթեւ փետուրի մը նման... Կարդալ աւելին

Տուր ինծի ձայնդ
Սուատ Մասի
որպէսզի կոկորդիս մէջ գրկեմ ոռնացող աղմուկը քաղաքին
ջնջելու յիշողութիւնը բոլոր գիշերներուն բազմադրուագ
ուր բնակեցայ իբրեւ վերջին արթուն պահակը
                                     արցունքի ու մահուան
                                                            կախուած
Կարդալ աւելին

Ամպիս մէջ

    Սկսիմ քառանկիւն մը մրոտելով.
    Գրչով շոյեմ ճերմակը թուղթին մինչեւ մելանս
    յղանայ։
    բառ մը
    բառեր

Պարապութեան դէմ է փորձս որ կ'ընեմ Կարդալ աւելին

գորգոն մեդուսա

   ճիշդ է, ճիշդ է ուսերիս հորիզոնականն առանց
  պարանոցի,
   ու էլ օձ ձայները ներս չեն սողոսկի,
   ես պարտուողների սերնդից եմ,
   քո թառափային բերանն ինձ զսպաշապիկ չի
  հագցնի
   աստծուց զուրկ, ոսկորներից ծանրացած... Կարդալ աւելին

Ժանգն է թափանցողը,
ապակիներով ոռոգուած անդունդ։
Վերջնական փոսն է
հմայիչը,
թափօրով մեզ հրողը։
Մի՛ կարծեր որ անթեղուած կրակը
կը պաղի ցօղով։
Անկեղծ հնազանդութիւնն է...
ողջախոհերու հաւատարիմ սնունդը, Կարդալ աւելին

Եւ տաղը կ՚ըլլայ...

   Տաղը տակաւ կ՚արթննայ
   ընձառիւծի պէս անգութ.
   կը զգաս շարժումն իր հիմա
   թաւուտին մէջ կիսամութ։


   Կը փնտռես զինք անհանդարտ... Կարդալ աւելին

Քերթում

    Ջուրը կեցնել
    որպէսզի մտածումը
    անսպասելին
    որ կայացաւ քայքայումին մէջ
    մարմնաւորուի
    որպէսզի դառնայ խօսք
    անհետանալէն առաջ Կարդալ աւելին

Ես, դուն եւ ժամանակը

    Գոյներու աստղահոյլին մէջ մխրճուող
    Նաւը հատեց վերջին գիծը հորիզոնին,
    Ուր, աներեւոյթն էր անմեկնելի,
    Ձգեց վրձինիս վրայ երանգ մը անսովոր,
    Զոր մեքենական գիծեր կը մրոտէ
    Հիմա, պաստառին վրայ։

Կարդալ աւելին

Սեւ այրի


ու ես, սէր իմ, յանկարծ քեզնով եմ լցւում, ոնց որ գիշերը ուրուականներով,
չկայ ոչինչ աւելի բացայայտ, քան այս թանձր մութը,
ու ես լուսնի գունատ հանդերձներում ցանցեր եմ նետում՝
Կարդալ աւելին

Պատկեր

   Աշունն այն տարի
   մեզ անակնկալի բերաւ.
   մեր տան բարտին ճամբեզրի
   շարունակեց կանաչ մնալ։
   Տերեւները՝ նման սիրոյ բացիկներու,
   կը սօսափէին
   եւ ճնճղուկները... Կարդալ աւելին