ԳՐԻԳՈՐԵԱՆ ՎԻՈԼԷԹ

Առաջ իմ գրածները շատերն էին հաւանում, հիմա՝ քչերը։ Բայց երեւի երբեք ռիսկ չանեմ էնպէս գրել, որ ոչ մէկին դուր չգայ։ Ծանօթներիցս մէկը պատմում էր «մանդալայի զոհաբերութեան» մասին, երբ բուդդայական վանականները գունաւոր աւազահատիկներով հսկայական գորգ են «հիւսում», ապա բոլորով միասին փչում-աւերում են իրենց ահռելի աշխատանքի արդիւնքը, որ խորհրդանշում է ամենայն ինչի անցողիկութիւնը։ Հայ-քրիստոնեայի համար բոլորովին անհասկանալի բան, քանի որ նա միշտ «յաւերժականն» ու «մնայունն» է գնահատում (մանաւանդ արուեստի մէջ)։ Այսօրուայ աշխարհի մեծ մասը՝ երկնաքերներով, տիեզերանաւերով, բարձր տեխնոլոգիաներով, կլոնավորումով, արուեստով ու գրականութեամբ, քրիստոնէական մշակոյթի եւ քաղաքակրթութեան՝ երկրի վրայ դիզած գանձերն են։ Հիւսել բառերով գորգ (խօսքը որակի մասին չի, այլ՝ գործողութեան մեխանիզմի) ու փչել-աւերել` երբեք երեւի էդքան ռիսկ չեմ ունենայ։ Այս առաջին բանաստեղծութիւնը կարող էի գրել ու գրել շարունակ, հա քչփորել ու բզբզել՝ պատրանք փայփայելով, որ երբեք չաւարտելը մի պահ կարող է նմանուել փչել-աւերելուն, բայց հանդէսի համար հասցնելու անհրաժեշտութիւնը գրածիս վերջակէտ դրեց։ Փաստօրէն ես էլ հայ-քրիստոնեայ եմ։

Լուսանկարը՝ Վահան Իշխանեանի