Գիշերը ոչ ուշ, ապակիի շռնչիւնէն կ’արթննամ։ Նոր քունի անցած եմ, Վահէին1 հարազատ շոյանքներուն շնորհիւ։ Հայրս շատոնց մեկնած է։ (Անվերադարձ)։  Սենեակը չորսիս ծանօթ մտերմիկութեամբ կը մրմռայ, հաւանաբար նաեւ վառա­րանին մրմնջող ճաթրտոցներուն ընկերակցութեամբ։ Ձայնաւոր լռութեամբ լի ընտա­նի ներդաշնակութեան մէջ խորթ կը հնչէ ապակիին զարկը։ Բայց ո՛չ ապակիին բոլորովին վստահ եմ, ո՛չ ալ վառարանին։ Տարիներ ետք մար­մինը կը պարփակէ վերմակի ջերմութեան հետքերը։ Ուրեմն՝ օդը զով էր, թերեւս նոյ­նիսկ ձմեռնային։ Հետեւաբար՝ պատուհանը գոց։ Անպայման քարը փշրած էր պատուհանը։ Միւսներէն կրնամ ստուգել։ Իրենք արթուն էին՝ […]