Չեմ գիտեր։
Կեանքը շատ գեղեցիկ է, շատ քաղցր է։
Կարծես նոր ծնած երեխայ մը ըլլար։
Ապշած իրեն կը դիտեմ, կը զմայլիմ։
Դէմքը կը տեսնեմ յստակ։
Իւրաքանչիւր շունչ որ դէպի ներսս կը քաշեմ։ Այնքան մաքուր, այնքան
անկեղծ։
Հիւանդութիւն չկայ, հետք չկայ այդպիսի բանի մը։ Միայն բուժող
ծնունդ մը։
ՊԻԼԱԼԵԱՆ ԾԱՒԻ
Կը սպասեն:
Լիբանանցիները չեն. անոնք, որոնք կը սպասեն իրենց իրաւունքներու ձեռքբերման: Խմբակ մըն է, որ կը սպասէ իններորդ ամիսդ լրացնես, ձեռքիդ օղակ մը անցընելու: Ըսելով, որ կը պատկանիս աս ինչ հիւանդանոցը, Պէյրութ, 1999: Ըստ լուսանկարին, ապարանջան ձեռքիդ շուրջ է, բայց եկող Յունիս 1-երով պիտի հասկնաս թէ ապականած ջուրերու ձուկերէն շատ տարբերը չես: Աս ինչ դպրոցին, թաղին, համալսարանին մէջ գտնուելով, անոնց պիտի պատկանիս “եղեր” եւ որպէս նշան վիզդ կը դառնայ օղակներ նետելու դիրախ մը: Իրենց կողմէ դիտուած, խաղը աւարտած կրնայ թուիլ, բայց հաճոյքը այլեւս քո՛ւկդ է. պատկանելու մտերմութեան այն պահերուն ու վայրկեաններուն որոնցմով կը գինովնաս, ինչքան որ ուզես ու կը հասնիս տետրակիդ: Օղակներով տետրակ մը, վարժ թխմուելու վեց կամ քսան տարեկանի գրպաններուդ մէջ: Անիկա, գրիչով միասին հետդ է. ապահով ես:
Օղակներ՝ թղթիկներդ միացնելու միջոց մը պարզապէս. շրջանակ մը, պատրաստ թուղթեր ցրելով, անոնց գինովութիւնը բաժնելու:
Կարդալ հեղինակին այլ գրութիւնները
Ամէն ինչ փորձած էի արդէն… կենալէն զատ։
Ււրաքանչիւր շունչիս հետ, կը մօտենայի մահուան լոյսին։ Ուրեմն, դադրեցայ շնչելէ, որպէսզի հեռանամ մահէն։ Աչքս ալ գոցեցի, որպէսզի չկուրնամ անոր լոյսէն։ Ի վերջոյ ամէն լոյս նոյն նպատակով պիտի չայցելէ, ինչպէս այդ խումբ մը մարդոց, որոնց շունչը նման է մահուան շունչին։
Կարծես ամենէն առաջին անցքը դէպի մարմինս եղած ըլլար այն ասեղը որ կը դադրեցնէր մարդը…
Գրութիւններու արխիւ
