Ես կ՚ուզէի,
որ դարերու անանցարգել ուղիով՝ 
վերապրէինք
նախաբնոյթ դրութեան մէջ ժամանակի, 
ուր ամէն կեանք ոգեձուլուէր մեզի հետ՝ 
իր գոյութեան սկզբնական տարերքին
եւ էութեան նախաստեղծ։ 

Ես կ՚ուզէի,

Ո՞ւր է երկրորդ ծաղիկը մեր տառապանքին, 
բերկրանքն այն հոտեւան,
որ պիտի գար վայելչակերպ յայտնութեամբ, 
իբրեւ կերպարն ու ոգին՝ 
երբեմնի մեր ցնորքներուն բնապաշտ.
եւ գոյակցէր խայտաբորբ մեր երգերուն՝ 
նորաբողբոջ իր շունչով,
ցօղաթուրմ իր արցունքով…