Աշնանամուտի իրիկուններէն մէկը իր ցուրտ ստուերներուն զանգուածը կ՚իջեցնէր բարձրաւանդակի հարթավայր գետնի մը խոզաններուն վրայ, երբ ես տեսայ մուկը, որ իր ծակէն քիչ մը հեռու, կը խոյանար բոլոր այն սնունդներուն դէմ, որոնք առաւել զօրութիւն մը եւ տեւականութիւն պիտի ապահովէին իր կեանքին:

Մաքուր, յստակ աչքերով, 
Ըլլալ տղա՛յ մը բարի, 
Ունենալ սէր ու գորով՝ 
Հանդէպ հանո՜ւր աշխարհի… 

Ամպերուն հետ սպիտակ, 
Որ քաղցրօրէն, տես, կ՚անցնին, 
Կեանքիդ ափէն աւերակ, 
Ըլլալ ընկե՛ր մտերիմ։