Յ. Օշականի անունին ու գործին, յատ­կապէս վէպերուն կապուած՝ առգոյ է «դժուարութեան», «բարդութեան» ընդհանուր տպաւորութիւն մը: Աւելի չէզոք բանաձեւումով՝ «ընթեռնելիութեան» խնդիր մը: Երեւոյթը ունի առարկայական կողմ մը, ինչ կը վերաբերի գործերու լեզուա-ոճային երեսին: Սկսած՝ հայերէնի քիչ գործածական եզրերէ, որոնք կրնան ընթերցող մոլորեցնել, ինչպէս կրցեր են, օրին, թիւրընթերցումի տանիլ գրաշար թէ հրա­տարակիչ-սրբագրիչ1, ապա՝ անցնելով բարբառային—յատկապէս բիւթանիական գաւառաբարբառի—բառերէ2՝ յանգելու օտարալեզու եզրերու, թրքերէն թէ ֆրան­սերէն3: Ասոր կողքին, ու անշուշտ աւելի եւս, վերծանումի տարրերը Յ. Օշականի սե­փական ոճին—շեշտօրէն ինքնուրոյն ոճ, արդիւնք՝ լեզուն իր բազմախաւ մտածու­մին-ապրումին […]

   Հրատարակութեան պատրաստեց, յառաջաբանը գրեց, ծանօթագրեց՝                              Արթուր Անդրանիկեան. Էդիթ Պրինտ, 2022:   Ներկայ հատորը, աւելի քան 500 էջ ծաւալով, խմբագիր Ա.Անդրանիկեանի՝ «Սարաֆեանական» յաջորդական հրատարակութիւններուն նորագոյնն է՝ մեր գրասեղաններուն հասած: Կ’ամփոփէ «…«Չափածոյ երկեր»ը եւ «Վէնսէ­նի անտառը» խո[ր]հագրութիւնը»: Հրատարակութիւնը կոկիկ է, ակնահաճոյ՝ առաջին ակնարկով, էջադրում ու տպագրութիւն բաւական խնամուած, նոյնիսկ եթէ երկ առ երկ ներկայացու­մը կը շարունակէ թխմումի երեւանեան «աւանդութեան» տուրք տալ (երկէ երկ անցումը կը կատարուի ներքին տիտղոսաթերթերու սեղմուած-իրերայաջորդ էջերով,  աջի կամ ձախի՝ պատահաբար, եւ առանց նուազագոյն բացութեան): Իսկ […]