Աշնանային արձակ հայքուներ
Աշնան ճանապարհիս
վարդենի մը կիսամերկ
գարուն կը բուրէ տակաւին:
Աշնան տերեւի նման
հովը ի զուր կը փորձէ տանիլ
սրտէս պոկուածը…
Ծնած է Պուրճ Համուտ, 1942ին։ Մեսրոպեան վարժարանին եւ Մխիթարեան հայրերուն մօտ ստանալէ ետք նախակրթարանի եւ երկրորդականի ուսումը, երկու տարի կ՚ուսանի Հայաստան, հետեւելով հայ գրականութեան դասընթացքներու, ապա Հայկազեան գոլէճ՝ հետեւելով հայագիտութեան։ Ուսումը կը շարունակէ Պէյրութի Ամերիկեան համալսարանին մէջ, ուրկէ կը ստանայ քաղաքական գիտութիւններու մագիստրոսի աստիճան: 2000 թուականին վերջնականապէս կը հաստատուի Մոնթրէալ, Գանատա: Վաթսունական թուականներէն աշխատակցած է «Բագին» գրական հանդէսին, իսկ Մոնթրէալի մէջ՝ «Հորիզոն գրական»-ին: Փանոս Ճերանեան հրատարակած է հետեւեալ բանաստեղծական հատորները՝ «Քամիներ» (1979), «Ընդմիջուած լռութիւն» (1991), «Քեզ ինչպէս կոչեմ …» (1998), «Ի լուր …» (1999), որ արժանացած է «Գէորգ Մելիտինեցի» գրական մրցանակին, «Բառերուն լոյսը» (2005): Մամուլի տակ է իր «Թրթիռներ» հատորը:
Կարդալ հեղինակին այլ գրութիւնները
Աշնանային արձակ հայքուներ
Աշնան ճանապարհիս
վարդենի մը կիսամերկ
գարուն կը բուրէ տակաւին:
Աշնան տերեւի նման
հովը ի զուր կը փորձէ տանիլ
սրտէս պոկուածը…
Պատկեր
Աշունն այն տարի
մեզ անակնկալի բերաւ.
մեր տան բարտին ճամբեզրի
շարունակեց կանաչ մնալ։
Տերեւները՝ նման սիրոյ բացիկներու,
կը սօսափէին
եւ ճնճղուկները…
Ծոծրակդ ի վեր ձիւնաթո՛յր ուր կարապներ կ՚երազեն,
Պիտ՛ այս գիշեր չարչարեմ համբոյրներուս մեղեդին…
Ու շրթներուդ ընդմէջէն պիտի հոսին լայնօրէն,
Տագնապահար շշուկներն անտառներու կատարին…։
Հայեացքդ
միակն է, որ կը խուսափի ինձմէ,
դրժելով խոստումը՝
զիս տանելու
մանուածապատ շաւիղներէն
խոհերուս,
ուր՝ մոռացման բնակիչները կ’ապրին
ու կը լսուի մինչեւ իսկ,
Գրութիւններու արխիւ